Δύο άνθρωποι ταξιδεύουν πίσω στο χρόνο για να παρακολουθήσουν την επίθεση των γιαπωνέζων στο Περλ Χάρμπορ. Έλαβε χώρα στις 6 Αυγούστου 1945, έτσι δεν είναι; Αυτά τα γεγονότα έχουν φτάσει κάπως μπερδεμένα στο μακρινό 6150, όπου οι χρονομηχανές αποτελούν βασικό εργαλείο των ιστορικών. Και να, κάτι δεν κολλάει, η εφημερίδα που κρέμεται στο περίπτερο εκδιδόταν στην Χιροσίμα, όχι στη Χαβάη. Τι στην ευχή, πόσο απρόσεκτοι είναι οι προγραμματιστές; Οι δύο χρονοναύτες, ο ένας Γιαπωνέζος, ο άλλος Αμερικάνος, κοιτούν το ρολόι, διαπιστώνουν ότι τους μένει μια ώρα ζωής και νιώθουν να τους κυριεύει «καλπάζουσα ταχυπαλμία».
Καλπάζουσα και η φαντασία του Ντίνου Χατζηγιώργη, αναλαμβάνει ταιριαστά τη συνέχεια. Οι δύο μηχανεύονται ένα σχέδιο για να διασωθούν, που πολύ γρήγορα γίνεται αφάνταστα περίπλοκο. Κάθε ώρα που περνάει προστίθεται στο σκηνικό νέος κόσμος που (εύστοχα) δεν αντιδρά κατά το αναμενόμενο: υπό αυτές τις ακραίες συνθήκες το περιβάλλον αποδεικνύεται ισχυρότερο από την προσωπικότητα.
Τα έχει όλα η «Χιροσίμα μπαχαλάκι»: δυνατή κεντρική ιδέα, περιπλοκές, ταχύτητα, δράση, χιούμορ, έξυπνο φινάλε -μέχρι και εμπνευσμένο τίτλο. Εκείνο που με εντυπωσιάζει, πάντως, είναι η δυνατότητα του Χατζηγιώργη να «χορογραφεί»: Η στιγμή της κορύφωσης, λίγο πριν την έκρηξη, είναι ένα κινηματογραφικό επεισόδιο, ο αναγνώστης δεν το διαβάζει, το παρακολουθεί σε οθόνη!
Ο Χατζηγιώργης έγραψε το διήγημα σε λογοτεχνική αναμέτρηση («write off») με τον γράφοντα, στο sff.gr. Την εισαγωγή είχε ετοιμάσει ο Διονύσης Τζαβάρας και το θέμα ήταν «ταξίδι στο χρόνο». Αργότερα ο Άγγελος Μαστοράκης το είχε κάνει αποδεκτό για δημοσίευση στο 9, λίγο πριν κλείσει. Έτσι, η πρώτη του δημοσίευση έγινε στην ανθολογία «Εφαρμοσμένη μυθομηχανική».
Εντόπισα μια μικρή «ασυνέπεια» στο σενάριο που έχει να κάνει με την άφιξη των δύο αρχικών ηρώων στη Χιροσίμα. Ίσως ο αναγνώστης την ανακαλύψει στις πρώτες σελίδες, ίσως όχι, σε τίποτα πάντως δεν επηρεάζει την απόλαυση.
Συστήνεται για ανάγνωση
Νίκος Αλμπανόπουλος
- Log in to post comments