Το «Καύσιμο...» κυκλοφόρησε το 2009 ως συνεισφορά του Αλέκου Παπαδόπουλου στο 4ο συνέδριο bookcrossing στην Ελλάδα (2009). Αφορά ένα μέλος του σιναφιού (έναν «μπουκρόσι») που έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τον εφιάλτη κάθε βιβλιόφιλου, έναν καταστροφέα βιβλίων βγαλμένο από τις φλόγες της κόλασης.
Με αυτή τη συνάντηση ξεκινά ουσιαστικά το διήγημα -μετά από μια αργή εισαγωγή- και εκτυλίσσεται κατόπιν με γοργό ρυθμό σε ένα σουρεαλιστικό περιβάλλον. Ο συγγραφέας προσπαθεί να το χτίσει γύρω από ένα βιβλίο που έχει-δεν έχει-πρόκειται να γραφεί. Τα υλικά είναι εκεί, υπάρχουν, οι εκπλήξεις, το χαρακτηριστικό του χιούμορ πρωτίστως, η ρευστότητα του λόγου, ωστόσο το αποτέλεσμα δεν είναι ικανοποιητικό.
Αρκεί το άθροισμα κάποιων σουρεαλιστικών σκηνών για να φτιάξεις ένα σουρεαλιστικό έργο; Πιστεύω ότι οι σκηνές αυτές πρέπει να ενώνονται ρεαλιστικά μεταξύ τους (καμία αντίφαση...), να δένουν σε ένα κοινό υπόβαθρο, όπως οι απανωτές συναντήσεις της Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων. Δεν αισθάνομαι ότι συμβαίνει εδώ: Για παράδειγμα, η ξαφνική εμφάνιση του ήρωα σε μια σκηνή θεάτρου μοιάζει με κάτι που ρίχνει ο συγγραφέας στο μείγμα χωρίς συνεκτικό ιστό. Και ας είναι ευφάνταστη, χυμώδης, καλογραμμένη.
Βέβαια ο Παπαδόπουλος έχει γράψει το «Καύσιμο...» για ειδικό σκοπό -και πολλά δικαιολογούνται. Παρά δε, τη δομική αδυναμία που εντοπίζω, παραδίδει ένα διήγημα που διαβάζεται ευχάριστα.
Νίκος Αλμπανόπουλος
- Log in to post comments